‘Ik vind geen vrede, vind geen kalmte, mijn rust is weg – onrust bevangt mij.’ ( Job 3:26 )
Met deze woorden sluit Job zijn klacht af. Een bittere klacht. Het leven heeft voor hem geen enkele zin meer. Alles is hij kwijt: ‘Ik vind geen vrede, vind geen kalmte, mijn rust is weg – onrust bevangt mij.’ Herkent u deze woorden? Misschien niet in die mate waarin Job ze ervaren heeft, maar toch…? Er gebeuren dingen in het persoonlijke leven, in het gemeentelijke leven, in het wereldlijke leven, die deze gevoelens kunnen oproepen.
De hele dag maalt het door je hoofd. Als je ’s avonds in bed ligt wil de slaap maar niet komen: Hoe moet ik dit oplossen? Hoe kan ik hem of haar weer onder ogen zien? Hoe kom ik van de eenzaamheid af? Waarom geniet ik niet van de mooie dingen, die er wel degelijk zijn? Vaak begrijpen we het niet meer. We begrijpen onszelf niet, de ander niet en God niet. Geen vrede, geen kalmte, geen rust. Je wordt er soms doodmoe van. Er lijkt geen uitweg meer te zijn.
Toch is die uitweg er wel: ‘En de HEER bracht een keer in het lot van Job’, lezen we in het laatste hoofdstuk van dit Bijbelboek. Dat is weliswaar niet zo maar gebeurd. Nee, Job is door een enorme diepte heen gegaan. Hij voelde zich van alles en iedereen verlaten. Zelfs zijn vrienden zeiden eigenlijk: ‘Eigen schuld, dikke bult’. Maar uiteindelijk lezen we dan toch ‘heeft de HEER een keer gebracht’.
De HEER, niet Job zelf, maar de HEER heeft die keer gebracht. Is het u opgevallen hoe vaak het woordje ‘ik’ voorkomt in het eerste gedeelte van deze overdenking? We proberen zo vaak alles zelf te doen. Zelf op te lossen. Onszelf aan onze haren omhoog te trekken. Zelf te zorgen voor vrede, kalmte en stilte in ons hart. Zolang we zoveel met ons ‘ik’ en vanuit ons ‘ik’ bezig zijn, geven we de HEER (wiens naam betekent: Ik ben erbij) geen kans om er ook werkelijk bij te zijn.
We moeten leren onze zorgen, onze onrust, onze vragen en onvrede uit handen te geven en ze te leggen in de liefdevolle handen van de HEER. Er op vertrouwen dat Hij er mee aan het werk gaat. En dat doet Hij. Alleen God kan een keer in ons leven brengen. Hij doet dat als wij ons (be)keren tot Hem. Daarvoor moeten we onszelf loslaten en op de achtergrond stellen. Niet ik, maar Hij. Hem ons leven laten leiden.
Als Hij ons leven leidt, als we alles aan Hem uit handen geven, gaat ons leven dan over rozen? Nee, zeker niet. Om maar in die beeldspraak te blijven: Soms gaat het leven ook dan dwars door die rozen heen en die prikken en doen ons pijn, maar uiteindelijk is dat toch de enige weg waarop we echte vrede, kalmte en rust kunnen vinden. Probeert u het maar eens. Geef uw onrust, onvrede uit handen en leg het in Zijn handen en u zult rust vinden.
Gert Timmer