‘De HERE is uw bewaarder (Psalm 121:5-NBG 51)’
Om mij heen hoor ik nogal eens de opmerking dat de kunst van ‘opvoeden’ is dat je kinderen steeds meer leert ‘loslaten’.
Ik begrijp, denk ik, wel wat ermee bedoeld wordt. Er wil mee gezegd zijn dat je kinderen gaandeweg meer moet toevertrouwen aan hun eigen weg door het leven. Alleen dat woordje ‘loslaten’ blijft me een beetje dwarszitten.
Hoezo ‘loslaten’? Alsof je dat als ouder kunt of wilt. Kinderen zijn aan je hart vastgeklonken en, leer ik van de vele ouderen die ik spreek, blijven dat in zekere zin ook hoe oud ze ook mogen worden. Van Margriet van der Kooi leerde ik een ander woordje. In haar boekje ‘Het kleine meisje van de hoop’ spreekt ze niet van ‘loslaten’ maar van je kinderen in bewaring geven bij God. Ook dat laatste is nog een hele toer, maar is toch van een andere orde.
Loslaten is een hopeloos leeg begrip. Daar heb ik mijn kinderen niet voor over, dat krijg ik niet gedaan. In bewaring geven klinkt een stuk beter. Dat vraagt ook wel het nodige vertrouwen, maar het voelt veel veiliger. Want ik weet: liefdevolle en gepaste zorg geven op het juiste moment, daarin is Hij oneindig veel beter dan ik.
‘Je rijdt de straat uit tegen het ochtendlicht in.
Je recht je rug om de rugzak om je schouders.
Je kijkt niet om. Je hebt je blik recht vooruit.
Zo fiets je naar school.
Als ik je zo zie, ben ik op jou zo trots.
Ik zou je mee willen geven: blijf nieuwsgierig en blijf overeind.
Ga met open ogen de wereld tegemoet.
Blijf niet hangen bij de slappe hap van vlotte babbels.
Maar ga de weg van moedige eerlijkheid.
Dan ben je op de goede weg.
Ga zonder vrees tegen de betweters in.
Wat je ook doet, doe er goed aan.
Waar het ook met je heen gaat, je komt er wel.
Zo fier als je nu bent, moet je blijven. Zo zal ik je altijd onthouden.
Je moet je houden aan het lef dat je nu hebt.
Zie ik je zo wegfietsen dan heb je mijn zegen.
Daar moet je het mee doen.
Maar kijk je wel uit bij dat kruispunt?’
(Karel Eykman)
Ds. André van der Graaf