Lukas 5:3 ‘(..) het volk verdrong zich om Jezus verdrong om naar het woord van God te horen’
‘Jesuchristo basta’
Ooit gaf een voorganger kinderen tijdens het kindermoment een raadsel op: ‘het is bruin, klimt in hoge bomen en heeft een lange staart.’ De kinderen bleven een tijdje stil. Eindelijk zei een meisje: ‘het klinkt als een eekhoorn, maar het zal Jezus wel weer zijn.’ Een grappige voorval. Veelzeggend ook. Het antwoord van het meisje op de vraag was natuurlijk fout, maar we rekenen het in de kerk toch goed. Als kinderen van de gemeente dit idee bij Jezus hebben, dat Hij het antwoord is op alles, dan zijn ze al een heel eind op de goede weg.
Jezus is, in de beschrijving van het evangelie van Lukas, inmiddels uitgegroeid tot een lokale bekendheid. Maar dat is niet de belangrijkste reden voor de mensen om elkaar te verdringen rond Jezus. Lukas vermeldt erbij: ‘ze verdringen elkaar om naar het woord van God te luisteren’. Al die mensen, ze staan zo dicht op elkaar dat je ze niet kunt tellen. Het zijn er zoveel dat Jezus bijna onder de voet gelopen wordt. Er zit, lijkt Lukas te bedoelen, zo’n hunkering in de mensen. En die komt naar buiten. Een hunkering naar Jezus toe. Een diep verlangen om te horen wat Hij in Gods Naam te zeggen heeft. Blijkbaar is wat Hij zegt precies raak. Of ze er nu op bedacht zijn of niet, maar met dat ze zijn woorden horen een diep besef: hier was ik echt aan toe. Hier knap ik van op. ‘Het volk verdringt zich rond Jezus om naar het woord van God te luisteren.’ Ik zie hier iets gebeuren wat volgens mij nog steeds de kern van de Christelijke kerk is: Jezus de gekruisigde en levende Heer in het midden en mensen die op Hem aandringen om een goed woord te horen. Een woord dat de tijd aankan. Een woord dat grond onder de voeten geeft, een richting om te lopen en te hopen. Een woord waarin je je als mens gekend weet en geroepen en bemind.
We leven in verwarrende tijden. Wat is er veel onrust, geroep, de meningen-machine draait overuren. Er is veel om je zorgen over te maken. Ik geloof daarbij dat je onder die onrust en al het lawaai ook een soort hunkering naar buiten ziet komen bij mensen. Een hunkering naar God. Naar Jezus, het ultieme antwoord op al onze wonden, sores en zonden. Dat je iets van die hunkering ziet en mensen tegelijk niet meer naar God kijken voor een antwoord, is dat niet het raadsel van onze tijd? Laten we die Naam van Jezus daarom niet verzwijgen, maar blijven noemen. Uiteindelijk is Hij het ultieme antwoord op al onze onrust. Ik kwam in een nieuw boekje van ds. Niek Tramper (‘Onrustig is ons hart’) een mooi lied tegen. De Spaanse titel: ‘Jesuchristo basta’ (Jezus Christus is genoeg). ‘Onze harten zijn rusteloos, totdat ze hun redder ontmoeten. Zoals we zijn hield Hij van ons. Nu komen we dichterbij zonder angst. Hij is het water dat we drinken. We zullen nooit meer dorst hebben. Jezus Christus is genoeg. Jesuchristo basta.’
ds. André van der Graaf